معاد و جهان پس از مرگ

آیا مرگ دردناک است؟ روح چیست؟ آیا با پوسیدن بدن، روح باقی می ماند؟ عالم پس از مرگ چگونه است؟ آیا مسائل مربوط به زندگی پس از مرگ را می توان با اصول علمی ثابت کرد؟ این سوالها و ده ها سوال دیگر در کتاب حاضر مورد بحث قرار گرفته است. این کتاب به زبان عربی نیز ترجمه و منتشر شده است.

از پیشگفتار:
ایمان بر مبدا و معاد
دو اصل بالا مهمترین ارکان اسلام است چرا که بدون آن هیچ برنامه اخلاقی و عملی سامان نمی یابد و هیچ انسانی راه حق و عدالت و تقوی را نمی سپرد.
اعتقاد به مبدا یعنی خود را دائماً در حضور خدا دانستن خداوندی که از تمام نیات و اعمال خرد و کلان آشکار و نهان آگاه است گردش چشمهای خطاکاران را می بیند نجوای نجوا کنندگان را می شنود و از آنچه در دل داریم یا در سر می پرورانیم آگاه است ﴿یَعْلَمُ خَائِنَهَ الْاَعْیُنِ وَ مَا تُخْفِی الصُّدُورُ).
او به ما از ما نزدیکتر است نزدیکتر از شریانهای گردنمان و نزدیکتر از رگهای قلبمان (وَ نَحْنُ اَقْرَبُ اِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ﴾.
هیچ حجابی ما را از او مستور نمی دارد و در هیچ زمان و مکانی از ما جدا نیست ﴿وَ هُوَ مَعَکُمْ اَیْنَ مَا کُنْتُمْ).
اعتقاد به معاد یعنی ایمان به دادگاه عظیمی که هیچ شباهتی به دادگاههای جهان ما ندارد، همه اعمال ما در آنجا حاضر است وَ (وَجَدُوا مَا عَمِلُوا حَاضِرًا).
کوچکترین اعمال و بزرگترین آنها همه پرونده دارد (لا یُغادِرُ صَغِیرَهً وَ لا کَبِیرَهً اِلَّا اَحْصَاهَا).
خودمان باید به مطالعه پرونده خود بنشینیم و خود باید قاضی و داور خود باشیم (اقرا کِتَابَکَ کَفَیٰ بِنَفْسِکَ الْیَوْمَ عَلَیْکَ حَسِیبًا).
خودمان گواه خویش هستیم و جزء جزء بدن ما شاهدان این دادگاهند و بر ضد ما گواهی می دهند (شَهِدَ عَلَیْهِمْ سَمْعُهُمْ وَ اَبْصَارُهُمْ وَ جُلُودُهُمْ بِمَا کَانُوا یَعْمَلُونَ).
نه جای انکار است نه راهی به سوی بازگشت و جبران وجود دارد نه توان تحمل مجازات...