صندلی ها

نمایشنامه «صندلی‌ها» اثر اوژن یونسکو، یکی از مهم‌ترین آثار تئاتر ابزورد است که در سال ۱۹۵۲ نوشته شد. این نمایشنامه در فضایی سورئال و پوچ‌گرایانه روایت می‌شود و مفاهیمی چون تنهایی، بیهودگی زندگی، ناتوانی انسان در برقراری ارتباط واقعی و جست‌وجوی بی‌ثمر برای معنا را به تصویر می‌کشد. داستان درباره یک زوج سالخورده است که در جزیره‌ای دورافتاده زندگی می‌کنند. آن‌ها در طول نمایش با یکدیگر گفتگو می‌کنند و از ورود مهمانان خیالی برای شنیدن یک پیام مهم صحبت می‌کنند. این زوج برای پذیرایی از این مهمانان نامرئی، تعداد زیادی صندلی در صحنه می‌چینند و فضای نمایش کم‌کم با صندلی‌های خالی پر می‌شود. در نهایت قرار است پیام نهایی از طریق یک خطیب بیان شود، اما وقتی او وارد می‌شود، مشخص می‌شود که او ناشنوا و لال است، و این تناقض پوچی عمیق زندگی را برجسته می‌کند.
یونسکو در این اثر، با استفاده از عناصر طنز تلخ، اغراق و تکرار، بی‌معنایی وجود انسان و ناکامی او در یافتن حقیقت یا ارتباط واقعی را نشان می‌دهد. «صندلی‌ها» مانند بسیاری از آثار یونسکو به جای ارائه یک داستان خطی و نتیجه‌گیری مشخص، مخاطب را با پرسش‌هایی فلسفی درباره هستی و پوچی زندگی روبه‌رو می‌کند. این نمایشنامه از برجسته‌ترین نمونه‌های تئاتر پوچی به شمار می‌رود و تاثیر عمیقی بر جریان‌های نمایشی قرن بیستم گذاشته است.
این نمایشنامه برای اولین بار در تاریخ ۲۲ آوریل ۱۹۲۵ در تئاتر لانکری پاریس بکارگردانی سیلوان دوم و در تاریخ ۱۴ ماه مه ۱۹۵۷، در تئاتر رویال کورت لیدن بکارگردانی نونی ریچاردسن بروی صحنه آمد.