نانون

ژرژ ساند - در حقیقت آمانتین اورور لوسیل دوپن - بانوی صاحب قلم و پیشوای زن بند گسسته، (۱۸۰۴_۱۸۷۶) که بی پروا از پیشداوری های جامعه ی محافظه کار رفتار مردانه اختیار می کرد، لباس مردانه می پوشید و حتی نام مستعار مردانه برگزید - و در مورد اخیر دست کم برای دو زن نویسنده ی دیگر سرمشق قرار گرفت - رمان حاضر را هم در همان راستای نمایاندن توانایی های زن برای به اوج رساندن خود می نوشت. این اثر که در سال ۱۸۷۱ و اندکی بعد از ماجرای کومون پاریس خلق شده، در لابلای سطرهای خود، به خصوص زمانی که از ماجراهای خونبار ۱۷۹۳ یاد می شود، رد و انکار سیاست از طریق خشونت را آشکار می کند. قهرمان اصلی این اثر مانند بسیاری دیگر از رمان های ساند، دختری از پایین ترین طبقه های اجتماعی است که به جای هر چیز همتی والا و روشن بینی ژرف دارد. او نه تنها خود، بلکه همراهی را هم که در اصل به جامعه ی اشرافی تعلق دارد ولی به دلیل آن که پسر کوچک خانواده است باید از هرگونه امتیاز ارث بردن محروم شود، با نیروی تلاش از غرقاب های دوران وحشت انقلاب کبیر فرانسه می رهاند و به عزت می رساند. نانون، دخترک روستایی پیشین، در سال های آخر عمرش - زمانی که از عنوان اشرافی مارکیز برخوردار است - خاطرات خود را می نویسد و به این ترتیب آخرین اثر بزرگ ژرژ ساند خلق می شود.