هنر نمایش در ایران (تا سال ۱۳۵۷)

تئاتر ایران مسیر پر پیچ و خمی را پیموده‌ است: نمایش‌های تعزیه، معرکه، سیاه‌بازی، پرده‌خوانی، خیمه شب بازی، نقالی و ... هر یک مضامین و قراردادهای خود را داشته و ده‌ها سال به حیات پرشور خود، در شهر و روستاهای ایران ادامه داده ‌است. با ورود تئاتر اروپایی به ‌ایران در اواخر سلطنت ناصرالدین شاه قاجار و حمایت دربار و روشنفکران متجدد از این تئاتر، روند رشد انواع نمایش‌های ایرانی متوقف ماند و امکان هرگونه نوآوری در این باره‌ از دست رفت. دانشمندان، هنرمندان، حکما و ادیبان ایرانی همواره با دقت در آثار و نظریات جهان غرب و دنیای شرق، راه نوین خود را برگزیده‌اند و بدینسان به صورت متقابل بر علم و هنر عالم تأثیری ماندگار برجای گذاشته‌اند. اما در برهه‌ای از زمان این داد و ستد دوجانبه، دچار مشکل و ایران در برخی زمینه ها دچار تاثیرپذیری مطلق شد. نگارنده در کتاب حاضر تاریخچۀ هنر نمایش و تئاتر ایران را از آغاز تا زمان پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ بیان کرده‌ است. وی نخست سابقۀ نمایش‌های آیینی در دوران پیش از اسلام و سپس خصوصیت کلی نمایش‌های ایرانی را تا دورۀ صفویه مرور می‌کند. سپس روند ورود تئاتر اروپایی به‌ایران و آن گاه روند غربی شدن هر چه بیش‌تر تئاتر در عصر پهلوی را بررسی می‌کند.