کاربرد اصطلاحات عرفانی در ادبیات

در طول حرکت تاریخی صوفیه و عارفان، اصطلاحات و تعبیراتی به وجود آمد و قسمتی از آن را که میان فارسی‌زبانان به‌ویژه اشعار عرفا و صوفیه استفاده شده و می‌شود، در این کتاب جمع‌آوری و شرح شده است. این اصطلاحات عرفانی عربی و فارسی در ادبیات ترکی، کردی، بلوچی، ترکمنی و سایر زبان‌های مسلمانان منطقه خود واژه یا معادل آن ریشه دوانیده و در اشعار عرفانی آنها به کار برده شده و هیچ قوم و طایفه مسلمانی نیست که در ادبیات عرفانی آنان از این اصطلاحات عرفانی یا معادل زبانی آن به کار نبرده باشد.
نخستین واضع اصطلاحات در اسلام حق تعالی بود که وجود شریف پیغمبر اسلام را از طرف خود مأمور تشریح آن در عربستان بالغات و الفاظی که در غیر ما وضع له خود استعمال فرموده بود، کرده است.
و در ضمن وحی به آن حضرت کلمات و الفاظ را در معانی قرار داده که ما وضع له آن در میان عرب نبوده است. آن اصطلاحات موضوعه توسط پیغمبر گرامی اسلام در طول ۲۳ رسالت خود در میان مردم جایگزین گردید. به طور مثال وحی در لغت بمعنی اشاره تند و سریع است و این کلمه به همان معنی در استعار جاهلی در شعری از اعشی آمده و در قرآن هم بمعنی لغوی خود (اشاره پنهانی) بکار رفته است (۱۱/۱۹) و اوحی معنی اشاره کرد می دهد و اما در اصطلاح وحی به بنا به تعریف علما کلام است که بر فرستادگانش نازل میکرد.