کورش کبیر در قرآن مجید و عهد عتیق

مشرق ‏زمین، خاستگاه تمدن است. خمیرمایه و شالوده‏ی فرهنگی جهان را مشرق‏ زمینیان به وجود آورده‏اند و دنیای غرب، همه‏ی آن‏چه را که دارد، از وسایل روزمره‏ی زندگی تا سازمان‏های اقتصادی و سیاسی و علوم و ادبیات و فلسفه و دین، مدیون مشرق‏زمین است.
این کتاب، نه‏ تنها یکی از معضلات قرآن را حل می‏کند و شخصیت تاریخی مردی را که به نام ذوالقرنین از او نام برده شده است آشکار می‏سازد، بلکه اثری را که تمدن و فکر ایرانی، خاصه شخصیت کوروش، در ذهن ملل دیگر به جای گذاشته است، نشان می‏دهد. زیرا تنها تأثیر و نفوذ تمدنی و اخلاقی و مذهبی شگرفی چون نفوذ و تمدن و فرهنگ ایران عهد هخامنشی می‏باید تا مرد بیگانه‏ای، در نظر ملل مختلف مغلوب، به صورت یک ناجی و برگزیده و پیامبر جلوه‏ گر شود و در کتب مقدس آنان، هم‏تراز با پیامبران و اولیاءالله از او نام برده شود.
به‏علاوه، در این کتاب، که خود قدمی است در راه تحقیقات مربوط به مردم‏شناسی و نژادی مندرجات قرآن، نشان می‏دهد که با دقت و پژوهش‏های بیشتر، چه بسیار انگیزه‏ ها و افکار ایرانی و آریایی در کتب مقدس مردم سامی‏ نژاد توان یافت و بدین طریق، به سرچشمه‏ی بسیاری از معتقدات و تفکرات مذهبی پی برد. زیرا این یکی از بدیهیات است که هیچ مذهبی نمی‏تواند ادعا کند که همه‏ی احکام و قوانین آن تازه است. بل‏که هر دینی، قوانین نیک و اصول عقلانی مذاهب ماقبل خود را می‏گیرد و به مناسبت موقعیت زمانی و مکانی خود، در آن تغییراتی می‏دهد و از این ره‏گذر، بی هیچ تردید و شبهتی، یهودیت، مسیحیت و اسلام، از دین زرتشتی متأثرند و این تأثر را در کتاب دیگرم، به نام انگیزه‏ های زرتشتی در مذاهب سامی به خوبی باز نموده‏ ام.
نگارنده در طی نوشتن این رساله، همه‏ جا کوشیده است تا از بیان روشن و استدلال متین و تطبیق دقیق روایات و مآخذ با هم غافل نماند. قدیم‏ترین روایات را با جدیدترین آراء مقایسه کرده است و همه‏ جا مآخذ و منابع گفتار خود را با ذکر نام و کتاب و مؤلف، در ذیل صفحات بازگو نموده است. مع‏هذا، کتمان نمی‏کند که بسا مآخذ و منابع دیگر بوده است که نگارنده یا بدان‏ها دست‏رس نبوده و یا به واسطه‏ ی بضاعت اندک علمی، از آنها بی‏ اطلاع مانده است.