خلاصه کتاب اقتصاد مواد مخدر

چگونه یک کارتل مواد مخدر را اداره کنیم

خلاصه کتاب «اقتصاد مواد مخدر» (Narconomics) کوتاه شده اثر «تام وینرایت» (Tom Wainwright)، روزنامه‌نگار و سردبیر بریتانیاییِ نشریه اکونومیست، در سال ۲۰۱۶ منتشر شد و به‌سرعت به یکی از آثار شاخص در حوزه اقتصادِ جرایم سازمان‌یافته و کارتل‌های مواد مخدر تبدیل گردید. وینرایت که سال‌ها در آمریکای لاتین و ایالات متحده درباره مافیای مواد مخدر گزارش نوشته، در این کتاب نگاه تازه‌ای ارائه می‌دهد: کارتل‌ها دقیقاً مثل شرکت‌های بزرگ عمل می‌کنند.
کتاب با ترکیب روزنامه‌نگاری میدانی، تحلیل اقتصادی و روایت‌های واقعی، نشان می‌دهد که چگونه کارتل‌های مواد مخدر از اصول بازاریابی، مدیریت منابع انسانی، لجستیک، برندسازی و حتی مدل‌های فرانچایز استفاده می‌کنند تا قدرت‌شان را حفظ کنند. وینرایت توضیح می‌دهد که چرا مقابله صرف با عرضه یا برخورد پلیسی، بدون شناخت منطق اقتصادی این گروه‌ها، نمی‌تواند موفق باشد.

بخشی از کتاب اقتصاد مواد مخدر:
«اسم من بن لادن است.»
روز بهاری نمناک و بارانی در لاپاز، پایتخت مرتفع و سردردآور بولیوی است و من زیر سایبانی درِ یک مغازه ایستاده‌ام تا سواری‌ای پیدا کنم که مرا به دل کوهستان ببرد. ماشین تازه توقف کرده؛ یک تویوتا لندکروزر خاکستری تیره با شیشه‌های عقب دودی که فیلمشان از گوشه‌ها ورآمده است. راننده از خودرو پیاده می‌شود تا خودش را معرفی کند. می‌گوید: «به‌خاطر این به من می‌گویند بن لادن،» و هم‌زمان نوک ریش سیاه و پرپشتش را که شش اینچ از چانه‌اش پایین‌تر آمده، می‌تاباند. سپس می‌پرسد: «شما همان کسی هستید که می‌خواهد ببیند کوکا را کجا می‌کاریم، درست است؟»
من اینجا، در رشته‌کوه‌های آند هستم؛ جایی که تجارت جهانی کوکائین صنعتی با ارزش حدود ۹۰ میلیارد دلار در سال ریشه دارد. کوکائین در سراسر جهان مصرف می‌شود، اما تقریباً هر ذره آن زندگی‌اش را در یکی از سه کشور آمریکای جنوبی آغاز می‌کند: بولیوی، کلمبیا یا پرو. این ماده مخدر که می‌توان آن را به شکل پودر استنشاق کرد یا به صورت بلورهای «کراکی» دود کرد، از گیاه کوکا تهیه می‌شود؛ بوته‌ای مقاوم که بیشتر در دامنه‌های آند رشد می‌کند. من به بولیوی آمده‌ام تا شخصاً ببینم کوکا چگونه کشت می‌شود و درباره اقتصاد پشت‌پرده آغاز این زنجیره تامین طولانی، خشن و فوق‌العاده سودآور بیشتر بدانم. به صندلی عقب لندکروزر می‌پرم و با خود فکر می‌کنم بهتر است پنجره را باز بگذارم تا باران داخل بیاید یا بسته نگه دارم تا بوی بنزین نشت‌کرده از ظرفی که پشت صندوق است شدیدتر نشود. در نهایت تصمیم می‌گیرم کمی آن را پایین بکشم و بعد به وسط ردیف صندلی‌ها می‌خزم تا خشک بمانم.»