منظری از ادبیات داستانی پس از انقلاب

همراه با نقد آرا و آثاری از: ناصر ایرانی، رضا براهنی، ابراهیم حسن بیگی، فهیمه رحیمی، محمود کیانوش، هوشنگ گلشیری و علی موذنی

این کتاب دربرگیرنده مجموعه ای از مقالات در نقد و بررسی ادبیات داستانی ایران پس از پیروزی انقلاب اسلامی است.
در مجموع قبل از انقلاب ادبیات داستانی ما کمتر هویت ایرانی مشخص داشت. وقتی می گوییم هویت ایرانی، منظورمان مفهومی عامتر از جنبه ملیت گرایی نهفته در آن است. مقصود، آن شاخصه های پنهان و آشکار فنی و محتوایی (مادی و معنوی) است که از دور داد می زند که این گل روییده از آب و خاک این قسمت از دنیاست. عطر و بویش مخصوص اینجاست. اگرچه از دیدگاهی کلی گلی از گلستان ادبیات عالم است و از این نظر، با هر گل این گلزار - از هر فرهنگ و سرزمین - وجوه تشابه بسیار دارد، اما عطر و بوی ناب و منحصر به فرد خویش را دارد مثل عطر دلکش ویژه برنج ایرانی مانند نقشها و ترکیبها و رنگ آمیزیهای خاص فرش ایرانی - که هر شامه یا چشم آزموده را بی درنگ متوجه اصلیت و منشا آن می کند... در یک کلام غرض از ایرانی بودن بروز و ظهور توامان تمام ویژگیهای ناب متاثر از نژاد، قومیت ،زبان جغرافیا... که در درجه دوم اهمیتند و فرهنگ، اعتقادات، آداب، رسوم، سنتها که نوع نگاه و قضاوت هنرمند را نسبت به زندگی و هستی شکل می دهند در اثر است. (و می دانیم خصیصه بارز و مشخص این فرهنگ اسلامیت آن است؛ که در طی سیزده - چهارده قرن گذشته تاثیر عمیق خود را بر تمام شوون زندگی مردم کشورمان حتی در جزئی ترین موارد آن - گذاشته است.)
ادبیات داستانی شبه روشنفکری و مطرح ما در قبل از انقلاب با وجود خلق آثاری بعضاً چشمگیر و قابل توجه به تناسب زمان خود - ادبیاتی بی هویت و اگر درست تر و صریحتر بگوییم غرب زده یا شرق زده و مملو از وابستگی سرسپردگی یا خودباختگی در برابر آن فرهنگها بود.