بازی درمانی

گردآورنده: سکینه راه‌پیما، محمدرضا اسدی

مقدمه:
بازی وسیله ی بیان و ارتباط کودک است و به عقیده ی برخی از پژوهشگران، بخش مهمی از هر فرآیند درمانگری را تشکیل می دهد. بازی افکار درونی کودک را با دنیای خارجی او ارتباط می دهد و باعث می شود که کودک بتواند اشیای خارجی را تحت کنترل خود درآورد. بازی به کودک اجازه می دهد تا تجربیات، افکار، احساسات و تمایلاتی را که برای وی تهدید کننده هستند، نشان دهد.
بازی فعالیت طبیعی لذت بخش شگفت انگیز و پر راز و رمز است. بازی وسیله ای برای بیان احساسات برقراری روابط توصیف تجربیات، آشکار کردن آرزوها و خود شکوفایی است و چون کودکان غالبا قابلیت کلامی و شناختی کمتری در بیان احساسات خود دارند، بازی برای آنان یک وسیله ارتباطی طبیعی و عینی برای کنار آمدن با دنیاست.
کودک در بازی نیازهای حسی - حرکتی خود را برآورده می سازد و انرژی درون خویش را تخلیه می نماید که این عمل نه تنها آرامش روحی و روانی او را افزایش می دهد، بلکه باعث پویایی رفتارش نیز می شود. حال در صورتی که این انرژی امکان بروز نیابد، احتمالا به اضطراب، افسردگی و پرتحرکی تبدیل می شود. او برای حفظ تعادلش با محیط باید اضطرابی را که درگیر آن است را بیرون براند که این کار ممکن است با عصبانیت لجبازی پرخاشگری، شکستن اشیا ... انجام دهد. بتدریج که فشارهای حاصله افزایش یابد و فراتر از ظرفیت و تحمل کودک گردد، به اشکالی بحرانی نمایان می شود. اما علی رغم بروز آشکار احساسات کودک، بزرگسالان در بسیاری از مواقع قادر به درک این احساسات و پاسخگویی موثر به آنها نمی باشند. بر این اساس شکاف ارتباطی بین کودک و بزرگسال عمیق تر می شود. بنابراین بازی درمانی روشی است که به یاری کودکان می شتابد تا بتوانند مسایل خود را به دست خویش حل نمایند. در این نوع درمان به کودک فرصت داده می شود تا احساسات آزار دهنده و مشکلات خود را از طریق بازی بروز داده و آنها را به نمایش بگذارد.
بدین منظور بازی ابزاری سودمند و موثری است که مشاور، متخصص بالینی و درمانگر را یاری می دهد تا در فضایی مناسب و آزاد همراه با آرامش روانی جلسات درمان را اجرا نماید.