شیرین عبادی و جایزه صلحش

کتاب «شیرین عبادی و جایزه صلحش» نوشته پرویز صیاد که نسخه‌ای از آن در سال ۱۳۸۳ (۲۰۰۵ میلادی) منتشر شده است، یکی از نخستین تلاش‌ها برای واکاوی معنای اعطای جایزه صلح نوبل به یک فعال ایرانی و بررسی بازتاب‌های آن در داخل و خارج از ایران به شمار می‌آید.
نویسنده در این اثر با رویکردی ترکیبی از گزارش، تحلیل و نظر شخصی می‌کوشد هم کارنامه حقوقی و مدنی شیرین عبادی — از جمله نقش او در دفاع از حقوق زنان، کودکان و اقشار آسیب‌پذیر — و هم سیرِ واکنش‌های رسانه‌ای و سیاسی نسبت به دریافت جایزه را بازنمایی و تفسیر کند.
پرویز صیاد که به‌عنوان هنرمند، نویسنده و چهره‌ای در تبعید شناخته می‌شود، لحن و جهت‌گیری خاصی در تحلیل‌های خود دارد و همین وضعیت نویسنده در بیرون از ایران در شکل‌دهی به نگاه کتاب موثر بوده است.
برای خوانندگانی که به تاریخ معاصر ایران، مطالعات حقوق بشر و پیوند میان کنشگری مدنی و توجهات بین‌المللی علاقه‌مندند، این کتاب می‌تواند منبعی مفید برای فهمِ یکی از چالش‌های نمادینِ رابطه ایران با عرصه جهانی باشد، هرچند لازم است خواننده تفاوت میان توصیف، تحلیل و داوری نویسنده را هنگام خواندن در نظر بگیرد.