ویلیام آو آکام

از متن کتاب:
فلاسفه مدرسی قرون سیزدهم و چهاردهم در وهله نخست متالّه بودند و در وهله بعد فیلسوفانی که به مسائل شناخت شناسی و متافیزیکی می پرداختند زیرا این مسائل طبیعتاً در بحث از هستی و صفات خدا، رابطه او با مخلوقاتش و شناخت آنان از جهان و خالقش مطرح می شد. در نتیجه بسیاری از تاملات قرون وسطایی در مورد موضوعات فلسفی غالباً در نوشته های الاهیاتی پخش و پراکنده است و آکام نیز از این جهت استثنایی به حساب نمی آید. او گزارش سیستماتیکی از فلسفه اش عرضه نکرد، هرچند طرح رساله کاملی را در باب علم، تحت عنوان فلسفه طبیعی، ریخته بود که فقط موفق به نگارش بخش نخست آن شد نوشته های او در باب منطق کاملترین و سیستماتیکترین بخش آثار اوست که نه فقط سوما توتیوس لوگیکای (اصلیات جامع منطق) را در بر می گیرد بلکه مشتمل بر شرح و توضیح آموزه ارسطویی «مقولات»، دِ اینتر پرتاتیونه (شرح)، و کتاب نهم طوبیقا نیز هست. او در جزوه هایی که علیه پاپ جان (یوحنّای) بیست و دوم نوشت به مسائل سیاسی پرداخت. مواضع او در همه شاخه های فلسفه و در الاهیاتش انسجام و سازگاری شگفت و چشمگیری داشت. او نومینالیست (نام گرا) بود و بر پیشینگی و برتری فرد هم در مقام هستی و هم در مقام موضوع شناخت و هم در مقام منبع و سرچشمه اصول اخلاقی و قدرت سیاسی اصرار می ورزید. آموزه های منطقی او شامل گزارشی از معنا و حقیقت مطابق با نومینالیسمش بود...