توماس آکویناس

از متن کتاب:
توماس آکویناس جایگاه امن و مطمئنی در تاریخ فلسفه دارد. معلوم نیست که این اهمیت و مقام از نظر فلسفی حق او و سزاوار باشد. مگر نه این است که او فراتر از هر چیز متاله و اگر اصلاً بتوان فیلسوف به حسابش آورد فیلسوف کلیسای کاتولیک است؟ غالباً او را «حکیم آسمانی» می خوانند اما می توان هم گفت که توماس سزاوار جایگاهی است که در تاریخ فلسفه دارد، و نه در مقام متاله فیلسوف، بلکه صرفاً در مقام فیلسوفی که با وضوح و قوت بسیار مسائل مهم مربوط به زندگی مذهبی انسان را حلاجی می کرد. سبک ادبی نوشته های توماس آکویناس خشک و حتی بی روح و ملال آور است. نوشته ها آکنده از استدلال های جدی و موشکافانه است و تقریباً هیچ اثری از عبارت پردازی تزیینی با توسل به تخیل شاعرانه خواننده در آنها نیست بر همین سان به صورتی بارز و محسوس، اثری از درگیر کردن خود در نوشته به چشم نمی خورد. او، درست برخلاف فلاسفه ای مثل آوگوستینوس، هرگز مطلب را به خودش ارجاع نمی دهد و هرگز از ضمیر اوّل شخص مفرد استفاده نمی کند. با همه اینها از نوشته های آکویناس تصویر مردی سربر می آورد که ویژگیهایی غیر معمول دارد. صمیمیت، فروتنی، آزاداندیشی و معصومیت، هر یک به نوبه خود، صفات جذابی هستند و زمانی که همه با هم در یک فرد گرد آیند که تواناییهای عقلی استثنایی هم دارد حقیقتاً شخصیتی جذاب و خیره کننده به وجود می آورند...