خلاصه کتاب فیزیک آینده

چگونه علم، سرنوشت بشر و زندگی روزمره ما را تا سال ۲۱۰۰ شکل خواهد داد؟

خلاصه کتاب «فیزیک آینده» (Physics of the Future) چهارچوب کلی اثر «میچیو کاکو» (Michio Kaku) فیزیکدان نظری و نویسنده‌ی آمریکایی-ژاپنی است که در مارس ۲۰۱۱ منتشر شد.
در این کتاب، کاکو تلاش می‌کند تصویری دقیق و جذاب از آنچه قرن بیست‌ویکم در زمینه‌ی علم و فناوری در پیش دارد ارائه دهد. او با بیش از سیصد دانشمند در زمینه‌های مختلف (هوش مصنوعی، فناوری نانو، کامپیوتر، انرژی، پزشکی، سفرهای فضایی و غیره) مصاحبه کرده و بررسی کرده که چه فناوری‌هایی در آینده نزدیک ممکن است واقعی شوند، محدودیت‌ها کدام‌اند، مشکلات چه‌اند، و چه تاثیری بر زندگی روزمره‌ی انسان‌ها خواهند گذاشت.
ساختار کتاب به صورتی است که آینده را در سه دوره‌ی زمانی بررسی می‌کند: آینده نزدیک (تا حدود سال ۲۰۳۰)، میان‌قرن (۲۰۳۰ تا ۲۰۷۰)، و آینده دور (۲۰۷۰ تا ۲۱۰۰). کاکو هم‌چنین به پیامدهای اجتماعی، اقتصادی و اخلاقی فناوری‌ها می‌پردازد: اینکه چه کسانی در این آینده برنده خواهند بود، چه کسانی عقب می‌مانند، چگونه فناوری می‌تواند نابرابری‌ها را بیشتر یا کمتر کند، و چقدر کنترل و قانون برای تنظیم فناوری لازم خواهد بود.

بخشی از کتاب فیزیک آینده:
«خیلی خوب به یاد دارم که حدود بیست سال پیش در دفتر مارک ویزر در سیلیکون‌ولی نشسته بودم و او با هیجان دیدگاهش را درباره‌ی آینده برایم توضیح می‌داد. با حرکات دست‌هایش پرشور تعریف می‌کرد که انقلابی تازه در راه است؛ انقلابی که دنیا را دگرگون خواهد کرد. ویزر یکی از چهره‌های برجسته‌ی دنیای رایانه بود؛ او در مرکز تحقیقات زیراکس پارک (Xerox PARC) کار می‌کرد، جایی که برای نخستین بار رایانه‌ی شخصی، چاپگر لیزری و معماری شبیه ویندوز با رابط کاربری گرافیکی ابداع شد. اما او تنها یک دانشمند نبود؛ ویزر آدمی نامتعارف و سنت‌شکن بود و حتی در یک گروه موسیقی راکِ پرهیاهو هم عضو بود.
آن روزها (که حالا به نظر می‌رسد یک عمر از آن گذشته)، رایانه‌های شخصی تازه به بازار آمده بودند و آرام‌آرام جای خود را در زندگی مردم باز می‌کردند. مردم تازه داشتند به خرید آن جعبه‌های بزرگ و سنگین رومیزی عادت می‌کردند، برای اینکه کمی جدول‌های محاسباتی بسازند یا متن‌هایی تایپ کنند. اینترنت هنوز بیشتر در اختیار دانشمندانی مثل من بود؛ ما معادلات را برای یکدیگر می‌فرستادیم و به زبانی تخصصی و دشوار با هم ارتباط داشتیم. بحث‌های داغی در جریان بود که آیا این جعبه‌ی روی میز، با نگاه سرد و بی‌رحمش، تمدن انسانی را بی‌روح خواهد کرد یا نه. حتی تحلیلگر سیاسی معروف، ویلیام اف. باکلی، مجبور شد از دستگاه «واژه‌پرداز» دفاع کند؛ چون روشنفکرانی بودند که با خشم علیه آن موضع می‌گرفتند و می‌گفتند هرگز دست به رایانه نمی‌زنند و آن را «ابزاری برای آدم‌های بی‌فرهنگ» می‌خواندند.»