شعر، زن و انقلاب

از مقدمه مترجم:
وقتی می گویم شعر معاصر غرضم شعر این قرن است. یعنی شعری که با زمان و مکان و حال و هوا و زبان قرن بیستم بافته شده است. شعری که پویاست و دیگر از تکرار مکررات دست شسته است و از حیرانی قرون تاریک بدر آمده. قرونی که زورمداران و زرداران در خربازار ادب، شعر را به قنطار می خریدند و اگر هم در آن میان شاعری حاضر نمی شد کلام مقدس را به نیمه بها بفروشد، لااقل از دنیا محروم میشد و مجبور بود تا پایان عمر گوشه نشین بماند.
قرنها بود که منطق ارسطویی بر سرزمین شعر و ادب سلطه داشت و حتی ذوقها و سلیقه های مردم شعر دوست را نیز مطابق خواست خود می ساخت. و به راستی همه متقاعد شده بودند که شعر از واجبات دربار است و آن را با فرودستان کاری نیست و شاعر جز برای امیر و درپای امیر شعر نگوید. اگر اندکی هم پایینتر می رفت از طبقه حاکم و اشراف خارج نمی شد. این بود که هنر شعر هم چون سایر چیزهای مرغوب و زیبا از آن طبقه حاکم و سایر طبقات مرفه وابسته به دربار بود. اما در دوره اخیر شاعرانی شجاع به جنگ با این منطق نادرست که به صورت غولی درآمده بود برخاستند و چون این پیکر غول آسا از درون پوسیده بود با یک ضربه فرو ریخت و شاعران فاتح با بیرق پیروزی بر قله های بلند شعر زمان خویش ایستاده اند...