داستان باغ وحش

نمایشنامه «داستان باغ‌وحش» نوشته ادوارد آلبی یکی از آثار برجسته تئاتر معاصر آمریکاست که برای اولین‌بار در سال ۱۹۵۸ نوشته شد و به‌عنوان یکی از نمونه‌های مهم تئاتر ابزورد شناخته می‌شود. این نمایشنامه بیشتر بر محور گفت‌وگوی دو شخصیت اصلی، جری و پیتر، در پارک مرکزی نیویورک می‌چرخد. جری مردی تنها، سرشار از خشم فروخورده و احساس بی‌ریشگی است؛ کسی که در جستجوی ارتباط انسانی واقعی است اما آن را در دنیای مدرن نمی‌یابد. او با پیتر، مردی میانسال، مرفه و آرام که زندگی متوسط و باثباتی دارد، وارد گفت‌وگویی طولانی می‌شود. ابتدا این مکالمه ساده و دوستانه به نظر می‌رسد، اما به تدریج به سمت تنش، افشاگری و خشونت پیش می‌رود.
موضوع محوری نمایشنامه، بحران ارتباط و انزوای انسان مدرن در جامعه سرمایه‌داری است؛ جری به‌نوعی نماینده حاشیه‌نشینان و شکست‌خوردگان است، درحالی‌که پیتر نماد طبقه متوسط و ساختار تثبیت‌شده اجتماعی است. در طول نمایش، جری داستانی درباره سگ یک صاحبخانه تعریف می‌کند که استعاره‌ای از تلاش ناکام او برای ایجاد ارتباط با دیگران است. این داستان که به‌ظاهر درباره حیوانی در باغ‌وحش است، نمادی از وضعیت انسان‌ها در جامعه مدرن است که همانند حیوانات در قفس‌هایی نامرئی گرفتار شده‌اند.