گاهنامه آنتی مانتال - شماره ۵ - تابستان ۱۴۰۴ - ویژه ادبیات عرب

ادبیات عرب در خاورمیانه، نه از بستر آرام برآمده، نه در سایه‌ی صلح پرورده شده. این ادبیات از خاکستر جنگ‌ها زاده شده، در تبعید بالغ شده، و در تقابل با ارتجاع و سکوت قد کشیده است.
ادبیات عرب، ادبیاتِ زیستن در گسست است؛ در سرزمینی که مردمانش میان جنگ و آوارگی، تبعید و سانسور تنها مانده‌اند، نوشتن بدل به بقا شده است؛ سلاحی که از دل آوار برخاسته و نقشی تازه می‌زند — نقشی تازه در سایه‌ی ارتجاع و استبداد، در خانه‌های متروک مهاجران، در پناهگاه‌های بمباران‌شده. و این واژه‌ها هستند که هنوز شکل می‌گیرند، اما نه برای تسلی، که برای شهادت دادن.
در این شماره، ما به ادبیاتی می‌پردازیم که از خاک برخاسته، از مرز عبور کرده، و در دل سکوت‌های تحمیلی، راهی به زبان گشوده است. ادبیاتی که با همه‌ی تنوع‌هایش، ریشه در یک چیز دارد: میل به روایت، نیاز به گفتن — حتی اگر گفتن ممنوع باشد.