شبی خون

نمایشنامه «شبی‌خون» اثر سیروس ابراهیم‌زاده نوشته شده و در سال ۱۳۵۵ توسط کارگاه نمایشِ تلویزیون ملی ایران منتشر شد. این اثر در سبک تئاتر نوشتاری با فضایی نمادین آغاز می‌شود: صحنه‌ای خالی، آویختن سایبانی که ممکن است آلاچیق یا نمادی از دریا باشد، و سپس پردازش صداهای متوالی اعم از خمیازه، زنگ ساعت، نجوای دعاگونه، شیپور، صدای باد و مرغ دریایی و اشاراتی به توپ یا بادکنکی که ناگهان وارد صحنه می‌شود و «آخ» وحشت‌زده‌ای که بر تعلیق و فضا تاکید می‌کند.
«شبی‌خون» با ساختاری تئاترآمیز و اتکاء به صدا و حرکت، فضایی پرتعلیق و معنایی نمادین می‌آفریند؛ ترکیبی از سکوت، صداهای روزمره و نشانه‌های غیرمستقیم که تماشاگر را به درون فضایی معماگون و پر از انتظار دعوت می‌کند. اگرچه اطلاعات دقیق درباره ادامه داستان یا شخصیت‌ها در منابع آنلاین به‌وفور یافت نمی‌شود، اما می‌توان گفت که این نمایشنامه نمونه‌ای از رویکرد جسورانه ابراهیم‌زاده در ترکیب تجربه‌های شخصی و فرم‌های نمایشی است، و نشان‌دهنده علاقه و فعالیت جدی او در زمینه نمایشنامه‌نویسی و ترجمه پیش و پس از انقلاب است .
در مجموع، «شبی‌خون» اثری نمادگرا و یک‌پرده‌ای یا چندپرده‌ای (بسته به اجرا) است که با صحنه‌پردازی صوتی و تصویری، فضایی رویایی اما پرتنش ارائه می‌کند، و نمایانگر یک دوره مهم در فعالیت حرفه‌ای سیروس ابراهیم‌زاده به‌عنوان نویسنده و نمایشنامه‌نویس محسوب می‌شود.