مشت تاریخی زن

نقاشی روی جلد: فراسک کار میکل آنژ، سقف کلیسای سیستین در واتیکان

از پیشگفتار:
بامداد زندگی بشریت آن زمان که ابزار تولید و سلاح دفاعی او به چند سنگ تراشیده شده یا به تکه چوبی نک‌تیز خلاصه می شد، به دست آوردن غذا کاری بسیار دشوار و خارج از توان جمع کوچک انسانی می نمود.
در این شرایط دشوار کار، زن بود که اقتصادی پایدارتر را بنا می نهاد و کلنی را از خطر مرگ نجات می داد. گردآوری دانه های غذایی و شکار جانوران کوچک و پرندگان و جمع آوری تخم آنها، تنها تلاش و رنج زن بود که انسان عقب مانده را از کابوس شوم مرگی که در آن شرایط سایه به سایه تعقیب اش می کرد، می رهانید. بدین جهت موقعیت اجتماعی او نه برابر با مرد که برتر از مرد بود. فرزندان با نام مادر شناخته می شدند و زن حاکم بر ارکان کُلُنی بود. زن علاوه بر تامین غذای جامعه پناهگاه کلنی و کودکان را نیز تر و خشک و مواظبت می کرد. او آن چه را به دست می آورد در اختیار جمع قرار می داد. زیرا او مادر بود و زاینده ی آینده بقا و هستی آیندگان وابسته به تلاش او بود. اگر تقسیم نسبتاً عادلانه ی شکار مردان از روی جبر ناشی از عقب ماندگی ابزار صورت می گرفت ولی زن که تداوم هستی انسان وابسته به وجود او بود، بی دریغ محصول کارش را به جمع می سپرد. او که آینده را در وجود خود می پرورد و با عشق بزرگ می کرد با خشونت ضدانسانی بیگانه بود...