مادرنامه

از متن کتاب:
واژه ها و اصطلاحات گاه به نظر بسیار خالی و بی معنی می آیند و گاه اغراق آنها ما را به شگفتی و زهرخند وا می دارد. این برخورد و این شگفتی و زهر خنده ها از آن کسانی است که خود نچشیده و نکشیده اند و یا به چشم ندیده اند. هنوز به آن شاعر که هفت آسمان را زیر پای سلطان سنجر گذاشت می خندند اما صفحات روزنامه های ایران را نگاه کنید چه کلماتی و چه واژه هایی برای خانواده پهلوی به کار برده می شود و چه کشفیاتی از مغز این چاپلوسان بیرون می جهد. گویا هر پانصد سال یکبار یک پادشاه بزرگ برای نجات ایران به وجود می آید و شاه، درست سر یکی از این پانصد سالها پیدایش شد. واژه های بزرگ، خردمند، دانشمند، قهرمان پیش بین، پیشگو، معجزه آسا و معجزه نما، کمترین لقبهایی است که به شاه و اعضاء خانواده اش داده می شود. اینها بافتهای غیر از دیگران دارند و از تابیده ای دیگر هستند، یا به گفتار دیگر ماوراء انسان می باشند و می توان نتیجه گرفت که غیر انسان هستند. از طرفی دیگر به شعرای گذشته خرده می گرفتند که چگونه غنچه خونین دل است و چطور لاله دلسوخته؟ و یا مگر دل پاره میشود و جگر داغ بر میدارد؟ زهرخند بر همه این گفته ها، اما اکنون نیش زهرخند را در جان خود حس می کنیم.
نامه از مادری در دست است که از هر کلمه اش خون میچکد، درد می جهد، غم می افزاید، داغ را سوزان تر می نماید و هر آن کس که آن را بخواند و بشنود خون از دل و چشمش روان خواهد شد و با مادری که این نامه را نوشته هم آهنگ خواهیم شد و خواهیم گفت:
میرود از فراق او خون دل از دو دیده ام
دجله به دجله یم به یم چشمه به چشمه جو به جو...