نقد آثار نمایشی و نوشتاری

از متن کتاب:
شاید اولین بار که شاعری غزلی سروده است، غرقابه ای پیش رو داشته که هر دم او را به کام می کشیده است. زیرا غزل مغاکی درونی و ناگاه است و این «ناگاه»ی درونی آن است. یک «ناگاهی» فشرده و باریک که تن را تنگ می پوشاند و به درون می رود و پیش از آنکه تمامیت جان نیوشا را در نوردد فرصت تفکر نمی دهد.
و این ناتمام و شکسته هم هست، زیرا غزل «شکسته گی» و «ناتمامی» را در سوراخهای خود دارد. نه به شکل عرضی؛ بلکه خود، درونه آن سوراخ هاست. ساختار غزل شکسته است این شکسته گی «نقص» نیست «نوع» است؛ زیرا اصولاً شعر و به ویژه غزل از منطق حرکت در زمان و مکان واقعی تبعیت نمی کند؛ بلکه مدام آن را می شکند و از سلطه هرگونه روزمره گی می گریزد. این برش و پرش از روال خطی یکدستی حرکت سنتی موضوع را محو می سازد و چنین می نماید که هربار موضوع، به ناگهان وارد غزل شده است...