سودایی

برنده جایزه نوبل ۲۰۰۳، جایزه بوکر، جایزه فمینا

بخشی از متن کتاب:
او از کار خودش چندان حرفی نمی زند مبادا ثریا را خسته کند. زندگیش از راه درس دادن تو دانشگاه صنعتی کیپ تاون می گذرد. زمانی استاد زبانهای مدرن بوده و از وقتی کرسی زبانهای باستانی و مدرن برای صرفه جویی ورچیده شده، استادیار علوم ارتباطات شده است. به او هم مثل همه ی کسانی که بهینه سازی شده اند، اجازه داده شده شاگرد به اندازه کافی باشد یا نباشد، سالی یک درس در حوزه ی تخصصی ش تدریس کند. امسال او شاعران رومانتیک درس می دهد. باقی ساعتهاش را «ارتباطات مقدماتی» و «ارتباطات پیشرفته».
با آن که هر روز ساعتها سر ماده درسی جدیدش وقت می گذارد، اولین جمله ی کتاب درسی «ارتباطات مقدماتی» را یاوه میداند: «جامعه ی بشری زبان را آفریده تا ما بتوانیم افکار، احساسات و مقاصد خود را به یکدیگر منتقل کنیم.» عقیده خودش، که ازش حرفی نمی زند این است که زبان از آواز سرچشمه می گیرد و آواز از این که انسان نیاز دارد روح بیش از حد بزرگ و کم و بیش تهی اش را پرکند از آوا.
در این بیست و پنج سال زندگی دانشگاهی اش سه کتاب نوشته که هیچ کدامشان نه سروصدایی کرده و نه حتا کمترین توجهی برانگیخته است: اولی درباره ی اپرا (بویتو و افسانه ی فاوست)، دومی درباره ی مکاشفات همچون جلوه ی اروس (مکاشفات ریچارد سنت ویکتور) سومی درباره ی وردزورث و تاریخ (وردزورث و بار سنگین گذشته ها)...