تیارت فرنگی

«تیارت فرنگی» اولین تجربه «ابراهیم زاده» است در نمایشنامه نویسی ایرانی و اجرای آن روی صحنه. پشتوانه این تجربه قریب پانزده سال فعالیت اوست در حال و هوای تئاتر امروز بصورت بازیگر در نمایشهای صحنه و کارگردان و بازیگر در اجرای رادیوئی نمایشنامه ها.
انگیزه این کار بگفته خود او نیاز بازیگریست که «ضرورت» بازی کردن را حس می کند. اما هر بازیگر می تواند برای دیگران یا روی نوشته دیگران هم بازی کند.
پس می ماند اینکه این نیاز ضرورت بازی کردن در فضای دیگری غیر از آنچه هست باشد. یا - خیلی واضح تر ضرورت اکتفا نکردن به ایفای نقش در تئاتر احساساتی و معاصر ایرانی که با وجود ایرانی بودن در فاصله ای بعید با آنچه «زندگی» ایرانیاش میتوان نامید، قرار می گیرد.
در «تیارت فرنگی» مسائلی مطرح شده است، که شاید به زعم پاره ای که چه بسا معیاری برای سنجش اهمیت مسائل ندارند، باهمیت مسائل «حاد» دیگر نباشد ولی هر چه هست صادقانه مسائل ماست؛ مسائل مردمیست که حتماً مناسبات خصوصی و عاطفی شان بسوئی کشیده میشود که قابل انطباق با الگوهای وارداتی فرهنگ مهاجم و متجاوز غرب باشد.
«تیارت فرنگی» نمایشنامه ای ویژه «خواندن» نیست . برای «بازی» تدوین شده است.