هیچکس تنهایی مرا گاز نمی زند

مقدمه به قلم دکتر عاطفه میرسعیدی:
در هیاهو و بیقراری حرفها و ناگفتنی های بی تاب و در تبلور طلوع خجسته ی خورشید تابنده ی قلم، شکفتن سلام، کلام، عطر امید را به ارمغان آورده است.
در کوچه پس کوچه های سکوت، سکوتی سرشار از ناگفته ها، کمی آن طرف تر از لحظه های تکراری، نرسیده به انکار تشنگی، تشنه ی شنیدن واژه ها با مهربانی بی نظیرشان تصادف نگاهها، هبوط سیب بوی شالیزار، قلب زخمی، عاشق باران، عشق و تیرگی شب را یکی یکی نفس کشیدند تا زیبا و موزون، خط به خط شعر را به تولد بکشانند؛ و بزم دل انگیزی از پایکوبی ابیات را به دیدگان احساس به رقص درآورند. این یعنی نهایت سخاوت شاعری که احساسش را با توانایی خلاقانه اش پیوند زده تا خالقی کم نظیر باشد. اکنون قلب عاشق مخاطب، دعوت است به همراهی با قلب واژه های مخلوق شاعر تا بی پروا و بی محابا روح کلامش را زندگی کند و لاجرم بر دل خواهد نشست هر آنچه که از دل برآمده است.