چونان کبوترخانه ای متروک: دفتر شعر

از شعر بوی یاس محله را پر کرده است:
در این خانه
عشقی نیست
مرگی نیست
آنچه هست
پایان لبخند توست
ای که به صف مردگان پیوسته ای
رختهای سیاه شسته شده
بر فراز بالکنها
- در باد -
پرچمهای عزای تواند
که بر فراز محله تکان تکان می خورند
دیگر سپیدی دندانهایت
بر آینه نخواهد تابید
و شانه ات بر ماهوت پاک کن جلوی آئینه
نرده ایست
که ترا از آمدن به اتاق باز میدارد...