کتابشناسی نگارگری ایران

از آغاز تا هزار و سیصد و پنجاه و هفت خورشیدی

نقاشی مینیاتور تذهیب شرح احوال هنروران ایران و فهرست نگاره های چایی در مطبوعات

بخشی از درآمد کتاب:
در زمینه شناخت نگارگری ایران در مجموع کارهای پراکنده بسیاری به دست ایرانشناسان و پژوهشگران ایرانی صورت گرفته است. این کتابشناسی خود نموداری از فعالیتهای ایرانیان و برخی از ایرانشناسانی است که رساله ها و مقاله هایی چند از آنها به فارسی ترجمه شده است. با توجه به این منابع و مراجع بسیار روشن است که ما هنوز تاریخ مدونی از سیر تطور و تحول این هنر ملی خود به گونه بی گسترده در دست نداریم. اگرچه با اندک دقت میتوان به شرایط و موقعیت اجتماعی این هنر در ادوار گذشته جامعه ایرانی بویژه در هزار و چهارصد و اند سال گذشته پی برد و علل بی توجهی به آن را بازشناخت با این حال حداقل با نگاهی به تاریخ این هنر در ایران از یکصد و اند سال پیش تاکنون که نخستین هنرسرای نقاشی در ایران تشکیل شده، می توان به بی توجهی چشمگیری که توسط خود هنرمندان و پژوهشگران این رشته انجام شده پی برد. بنابر بعضی از اسنادی که در دست است تا دوران اخیر برای تدریس نقاشی کلاسی نبود و تنها از دوران رونق دارالفنون که در کاخ گلستان مدرسه نقاشی به همت میرزا ابوالحسن غفاری کاشانی (صنیع الملک) عمری کمال الملک تشکیل شد. به تدریس این هنر پرداخته شد. اگرچه از قرن پنجم تا قرن یازدهم کارگاههای اختصاصی و عام در بازارها خود به منزله هنرکده، کارگاه و مدرسه آموزش نقاشی نیز بوده است و استادان نقاشی هر یک خود شاگردانی داشته اند که این شاگردان از خردسالی به تعلیم این فن می پرداخته اند. از جمله شاگردان کمال الدین بهزاد چون شیخ زاده آغامیرک و مظفر علی، که هر یک خود استادانی بنام گشتند این کارگا هها خود در حکم مدرسه های نقاشی بوده است و اعضای این کارگاهها از کودکی تا به روزگار پیری در آموزش این فن به سر می برده اند. اما از دوران رونق دارالفنون از دوره امیرکبیر به بعد در برخی از مدارس و نیز در خود دارالفنون به تدریس این هنر به معنی و فنی که امروز می شناسیم پرداخته شده و در همین ایام است که بنا به دستور ناصرالدین شاه، میرزا ابوالحسن خان غفاری ،کاشانی عموی کمال الملک در سال ۱۲۷۸ هجری قمری (نزدیک به ۱۴۰ سال پیش) «کارخانه باسمه تصویر و نقاشخانه «دولتی را تاسیس کرد...