پیکر عریان واژگان

از مقدمه:
همیشه میان انسان و طبیعت شکاف و فاصله هست آیا ما قادر به پر کردن و رفع این شکاف هستیم؟ پرسش دشواری است از این رو که هر تلاشی در این زمینه منجر به درک عمیق تر فاصله میشود و نه پر کردن آن. گویا موفقیت در راه ناممکن است و تنها به قوه خیال میتوان با این راز سر به مهر همنوایی کرد.
این همنوایی هم در یک رازگشایی استعلایی که بیشتر به توهم میماند، می تواند اندکی نور بر شب تیره ی انسانی بتاباند تا او از درون این هول نامفهوم، سویه های همسویی با خود و طبیعت را به شکل ارتجالی دریابد.
این سویه ها چیزی نیست جز بار عاطفی شفافی که پهنه بیکران شب سیاه را در مقیاس زمان به لطافتی جاودانه مبدل می سازد و جهان و شکافهای هولناکش را در ذهن نمادپردازی می کند.
تغییری در طبیعت حاصل نشده است اما در این گذر دشواره سوزه خود به دگرگونیهای ذهنی نائل آمده است...