نامه به شاعری جوان

از پیشگفتار:
شاعر کلام را نجوا و با خود سخن می گوید. در این گفتگو شعر رخ می دهد. در جدال زمین و آسمان، آشکار و نهان فانی و جاودان، بین حضور نزدیک و غیبت دور، شعر رخ می دهد. توصیف نادیدنی هاست شعر، برای کسی که نمی بیند. شعر گاه پاسخی است برای پرسشهای هماره و گاه فریاد بلند سنگ برای پاسخ به ژرفای پژواکی دور. شعر چشمی است برای دیدن خویش در هستی شعری که زاییده ی هیاهوی بارور زمان خود باشد.
بدیهی است که شاعر هم مانند هر انسان دیگری در دنیای زبان تنها نیست. او هم نیز در موقعیت تاریخی زمانه در برابر دشواری های ویژه عصر خویش قرار دارد. شعر ریلکه نه تنها نشان انسان است، در جاودانگی زمان و مکان که پیش از هر چیز، شاهد پیکار شاعر است در عصر خویش. بازتاب شرایط زمانه در زبان شاعر ویژگی دارد بر دیگران، چرا که او آینه ای است که ضمن بازتاب مرزهای اکنون از آنچه خواهد آمد نیز می گوید. در گذر زمان است که نشانه های پیکار آفرینشگری شاعر با گذشته هم در اکنون و هم در آینده مشاهده میشود. این تجربه ای است که ریلکه با آن زندگی کرد.
راینر ماریا ریلکه یکی از آنهایی بود که دشواری گذار به دوران جدید را نه تنها بر دوش کشید که به خلوت خویش نیز راه داد. به همین خاطرهم انگار، وظیفه ی او بوده است که بر گذشته پیروز شود و با درد و رنج روح زمان را هم تسخیر کند. زیرا که تنها با پالایش اکنون، میتوان از آینده سخن گفت...