هفت سامورایی: فیلمنامه

از پیشگفتار:
هفت سامورایی، این شناخته شده ترین اثر کوروساوا، نمونه اصلی یک ژانر (گونه) به نام جی دای گکی است که بر طرفدارترین شکل آن چامبارا، با وسترن آمریکایی وجوه مشترک فراوان دارد. خود وسترن با سبک و شکلی ادبی به نام پاستورال (Pastoral) قرابتی آشکار نشان می دهد. در این شیوه ادبی که روستا، محیط شبانی، و واحدهای کوچک اجتماعی محل وقوع رویدادها و نمایش افکار و عواطف است، زمینه ای پدیدار می شود تا پیچیدگیهای زندگی شهری فراموش شوند و مشکلات و برخوردها ناب تر مطرح گردند. در مورد وسترن به عنوان مثال، یک رویداد تاریخی همچون انقلاب آمریکا به مراتب کمتر از جنگهای داخلی این کشور در دهه شصت قرن نوزدهم مورد توجه قرار گرفته است، زیرا روایت جنگ داخلی بنا به ماهیت از ویژگی شیوه پاستورال و به ویژه درونمایه و مبنای موضوعی «برادر علیه برادر» برخوردار است که در تحلیل نهایی تضاد بین آمریکای آرمانی و آمریکای واقعی را مطرح می کند. جی دای گکی واقعی آن گونه که منظور کوروساوا است، دقیقا از همین ویژگی پاستورال وسترن بهره می برد، علاوه بر محیط روستایی، مسائلی که اساسا پرسشهای جاودان در فلسفه و حیات انسانی است. در ترکیب با شیوه تفکر و سنت ژاپنی طرح می شوند...