نان رویاها

نان رویاها در تلخ ترین دوره اشغال نوشته شده است. در این دوران (سال ۱۹۴۱) جز اینکه کتابی در زمینه فقر عریان، بازگشت به دوران کودکی نوشته شود، چه می شد کرد؟ نویسنده با خاطراتی که از دوران کودکی در سینه انباشته دارد؛ سرگذشت را از خانواده اش آغاز می کند؛ از پدربزرگ نقل می کند که به جای پدر که به طور اسرار آمیزی ناپدید شده، عهده دار زندگی آنان است و از سپیده صبح تا سیاهی شب کار می کند. از مادر میگوید که هیچگاه به فکر خودش نیست. از برادر بزرگ، دانیل یاد میکند که به دور دست، به فریول رفته است و از پلوی عاجز. از همه به نام خاطره یی نقل می کند و از پسر عموها که به اعتبار خیالپروری، جایی دوردست در این دنیای گل و گشاد گم و گور شده اند؛ به کانادا، هند و بمبئی سفر کرده اند. هر کس به نحوی به فکر خودش است و شادی و
رویاهای خودش را دنبال میکند. بعدهاست که پدربزرگ اعتراف میکند به کنسرتهای عمومی عشق و علاقه فراوانی داشته است. خود نویسنده هم هر زمان که پولی گیرش می آمد، به تنها محل مورد توجه اش تئاتر می رفت. حتی روزی خطر بالا رفتن از نردبان آتش نشانی را به جان می خرد تا نمایشی را تماشا کند که جز تماشای بخشی از پرده سوم نصیبی نمی برد. بعدها با خودش گفت: «نمایش به زحمتش نمی ارزید. از بین ما چه کسی هست که در عمرش یک بار هم شده فریب عشق را نخورده باشد؟»
این نوشته ها در مجموع تشکیل کتابی را می دهد از سرگذشت دور و نزدیک افراد یک خانواده که فقر و تنگدستی
لحن تند و گزنده یی به آن میدهد؛ لحنی واحد از این که «خوشبختی جز در سایه مردان خانواده میسر نیست.»
لویی گی یو در نان رویاها می نویسد : «فکر نمی کنم هیچ عشقی به اندازه عشق به افراد تنگدست ارزشمند باشد.»