ماسه ها و حماسه ها

سخنی چند، بنام مقدمه:
شب است ...
و من تا آنجا که بیاد دارم، در این دوران حراج بیدریغ وجدانها، زندگی من، سرتاسر زندگی من، همچون زندگی همه آنها که هنوز حماسه بیداری وجدانشان تا سرحد فریبندگی یک غزل خواب آور بابتذال کشانیده نشده است، ترجمان بلافصل حکومت روز بر محکومیت جبری شب بوده است...
ماسه ها و حماسه ها مجموعه یک مشت انعکاس تب آلود از مشتی فریاد شب آفریده است: مشتی فریاد عاصی که تلخی حقیقت زندگی، شیرینی خواب مرگ را، از دیدگان تارشان، از دیدگان همیشه بیدارشان، بوده است ...
تا سر حد یک انفجار نابهنگام ناراحتم ...

اصولا بنای احساسات من، بر اساس یک سری انفجارات نابهنگام، اما اجتناب ناپذیر استوار بوده است ...
تصادفی نیست که حتی (ناله) در ناراحتی آثار من فریاد میکند ...
تصادفی نیست که نوعی انتظار خسته، چشم اینچنین خسته انتظاری، با نگاه حسرتبار در تکاپوی دمیدن سپیده دم فریادها، از آلوده بخون افق ناله های درهم شکسته، در متن کلمات و جملات دستور ناپذیر من، بیداد میکند...
فارسی، زبان مادری من نیست...
اما ... زبانی که شیر سپیدش پشتوانه بیچون و چرای خون شریان نوشته آثار منست، یکی از زبانهایش، فارسی است ...
نام این مادر سیه بخت سیه فرجام، در قاموس بشر بلادیده‌ی این قرن دامن دریده، تو سری خود بدنامی همه نامهاست: حقیقت...