مسلمانان در نهضت آزادی هندوستان

سرآغاز کتاب:
بیشک، نخستین بار در روزگار خلفای راشدین بود که دروازه های هند، بروی اسلام گشوده شد. وسائل نفوذ اسلام در هند، گاه بازرگانان بودند و گاه یورشهای نظامی کوچکی که بوسیله ی خلفاء اداره و رهبری میشد. در دوران حکومت بنی امیه این حملات نظامی، شکل جدی تری بخود گرفت و از همه معروفتر، حمله ئی بود که تحت فرمانده ی محمد بن قاسم و به اشاره و دستور عمویش حجاج بن یوسف ثقفی استاندار عراق انجام یافت و چون موفقیت و پیروزی شایانی کسب کرده بود توانست راه را برای تسلط امویان - وسپس عباسیان - بر بخش بزرگی از هند بگشاید. این حمله در حقیقت، طلیعه ی حکومت مسلمین در هند بود. بعدها که دستگاه خلافت عباسیان رو به ضعف نهاد، نفوذ آنان در هند نیز روز بروز کاسته شد؛ کم کم امرای داخلی سر بلند کردند و هر یک در گوشه ی علم استقلال برافراشتند و نفوذ خلفاء جز در قسمت غربی هند یعنی سرزمین سند که امروز پاکستان غربی را تشکیل میدهد، بر جای نماند.
بدین ترتیب، تازمانی پس از آن، حملات مسلمین به هند موقوف شد تا آنگاه که «محمود غزنوی» بنام جهاد با بت پرستان به آن سرزمین روی آورد، وی نخستین حمله ی خود را در سال ۳۹۲ هجری ( ۱۰۰۱ (میلادی) از شهر غزنه آغاز کرد و پس از آن نیز با حملات وفتوحات پی در پی، قسمت بزرگی از هند را از طرف مغرب و شمال و جنوب غربی - به قلمرو حکومت خویش افزود...