بازی درمانی

گردآوری و تدوین: سکینه راه پیما، محمدرضا اسدی

از مقدمه کتاب:
بازی، وسیله ی بیان و ارتباط کودک است و به عقیده ی برخی از پژوهشگران، بخش مهمی از هر فرآیند درمانگری را تشکیل میدهد. بازی افکار درونی کودک را با دنیای خارجی او ارتباط میدهد و باعث می شود که کودک بتواند اشیای خارجی را تحت کنترل خود درآورد. بازی به کودک اجازه میدهد تا تجربیات، افکار، احساسات و تمایلاتی را که برای وی تهدید کننده هستند، نشان دهد.
بازی فعالیت طبیعی، لذت بخش شگفت انگیز و پر راز و رمز است. بازی وسیله ای برای بیان احساسات برقراری روابط، توصیف تجربیات، آشکار کردن آرزوها و خود شکوفایی است و چون کودکان غالبا قابلیت کلامی و شناختی کمتری در بیان احساسات خود دارند، بازی برای آنان یک وسیله ارتباطی طبیعی و عینی برای کنار آمدن با دنیاست. کودک در بازی نیازهای حسی - حرکتی خود را برآورده می سازد و انرژی درون خویش را تخلیه می نماید که این عمل نه تنها آرامش روحی و روانی او را افزایش می دهد، بلکه باعت پویایی رفتارش نیز می شود حال در صورتی که این انرژی امکان بروز نیابد احتمالا به اضطراب، افسردگی و پرتحرکی تبدیل می شود...