ارتباطات سیاسی: ارتباط، توسعه و مشارکت سیاسی

در یونان باستان عامه‌ی مردم در مکانی گرد هم می‌آمدند، درباره ی مسائل مملکتی بحث و تبادل نظر می‌کردند و به این صورت امور آنها رفع و رجوع می‌شد. این اولین شکل مشارکت سیاسی، آن هم به صورت مستقیم بود. امروزه چنین امکانی برای جوامع وجود ندارد، ولی مردم با شرکت در انتخابات که هر چند سال یک‌بار برگزار می‌شود، درباره‌ی امور جامعه‌ی خود نظر می‌دهند. این همان مشارکت سیاسی است. درواقع مشارکت سیاسی تلاشی است که از سوی مردم عادی انجام می‌گیرد تا شاید اعمال حاکمان خود را تحت تاثیر قرار دهند یا صاحب منصبان را عوض کنند. عده‌ای بر این باورند که فقط آن دسته اعمال گروه‌های اجتماعی که جنبه‌ی قانونی دارد مشارکت سیاسی محسوب می‌شوند؛ مانند رای دادن، عریضه نویسی به دستگاه‌های حکومتی و. . از این منظر اعمال غیرقانونی مثل آشوب و تظاهرات خشونت آمیز مشارکت محسوب نمی‌شوند. برعکس این گروه، عده‌ی دیگری تنها اعمال غیرقانونی مانند شورش و قیام و. را مشارکت سیاسی به معنای واقعی می‌دانند؛ برای مثال آنارشیست‌ها کسانی‌اند که خواهان از بین بردن قدرت رهبری و انحصار قدرت هستند و این هدف را معمولا با استفاده از تاکتیک‌های انقلابی و پویا دنبال می‌کنند. سرفصل های کتاب: ۱. عصر ارتباطات و الگوهای ارتباطی ۲. نگرش سیاسی و فرهنگ سیاسی ۳. عصر ارتباطات ۴. نگاهی به الگوهای ارتباطی ۵. جامعه مدنی و مشارکت ۶. توسعه ۷. دولت و جامعه مدمنی در فرایند توسعه ۸. توسعه و مشارکت ۹. تبلیغات سیاسی ۱۰. تبلیغات ۱۱. تبلیغات سیاسی ۱۲. تبلیغات سیاسی و افکار عمومی ۱۳. نتیجه گیری: ارتباطات سیاسی و ایجاد فرهنگ مشارکت