بهلول می خندد: گزیده لطایف

بخشی از مقدمه کتاب:
ابو وهب بهلول ابن عمرو الصیر و فی کوفی معروف به بهلول مجنون در زمان هارون الرشید، خلیفه ستم پیشه عصر خود می زیست. وی دارای کلام شیرین است که در بیان واقعیت ها و حقایق تلخ بکار گرفته و سخنانش از نوادر خوانده شده است. این دفتر هر چه هست، از هزل و مزاح و طنز آنچه به حساب آید، به نام اوست و هدیه ای به تمام بهلول های جهان.
بهلول به قصد خندادن لب نمی گشاید. او لب می گشاید برای اینکه خنده اش گرفته است. موقعیت ها برایش چندان مضحک و عجیبند که نمی تواند برای مدتی مدید جدی بماند. او ابتدا به ساکن کسی را نمی گریاند. بلکه در آغاز او را به خنده وامی دارد و آنگاه در اوج خنده سر در گوشش می نهد و می گوید: دقت کن! شاید نه بر دیگری، که بر خود می خندی. و چون او این را دریافت، بر حال خود که چنین مضحک است، می گرید...