دلوز، فلسفه و سینما

کتاب پیش رو در توصیف رویکرد فلسفی ژیل دلوز به سینما، متأثر از چشم‌انداز سینمایی دلوز به گستره‌ی فلات اندیشه است. دلوز در دو کتابش پیرامون سینما، فلسفه را به نگاهی سینمایی دعوت می‌کند. رویکردی که دلوز حتی در آثار فلسفی خود نیز آن را آزموده است. («فلسفه چیست؟» و «فوکو»)
دلوز، فیلسوف فرآیندها در روند تغییر و تحولی مستمر است. فرآیند‌های بی‌پایانی که گاه دو نقطه‌ را در درون یک بازه، چنان از یکدیگر متمایز می‌کنند که گویی آن‌دو از اساس متعلق به دو جهان ناهمگون بوده‌اند. اما آنچه درک استمرارِ این فرآیند را ممکن می‌کند، تصور تصویری کلی است که شاهد و نظاره‌گر تمامی آستانه‌ها، گسست‌ها، کشش‌ها، جهش‌ها، کندی و تندی‌ها، گریزها، تصادم‌ها، تناظر‌ها، قلمرو زایی و قلمرو زدایی‌ها … و در یک کلام تمامی دگرگونی‌ها باشد: نظاره‌گر، پرسوناژ اصلی فلسفه‌ی دلوز و نظاره‌گری کنش اصلی فلسفه‌ی اوست.
از خلال همین منظر دگرگون‌شده است که نسبت‌های مرسوم و قالبی در نقد فلسفی سینما، جایش را به نگاه سینمایی در/ به اندیشه می‌دهد: نه سینمایی فلسفی، بلکه اندیشه‌ای سینمایی.