مقامه نویسی در ادبیات فارسی

این کتاب نخستین تألیف در تحقیق در فن مقامه‌نگاری در فارسی است. فن مقامه‌نگاری نخستین بار در اواخر قرن چهارم در ادبیات عرب پیدا شد و از قرن ششم میان انواع نثر فارسی جای گرفت و در قرن‌های بعد، محل نظر و مورد توجه ادبا و سخن‌سنجان فارسی واقع شد و بدین‌گونه فنی مخصوص و مشترک، میان دو زبان عربی و فارسی ایجاد و تکمیل گردید. مشهورترین مقامه‌نگاران دو دسته بوده‌اند؛ دسته اول کسانی که ایرانی محسوب می‌شوند مانند بدیع الزمان همدانی و دیگر قاضی حمیدالدین که یگانه مقامه‌نگار مشهور ایرانی است. اما دسته دوم نیز کسانی بوده‌اند که به تشویق شخصیت‌های ایرانی به نگارش مقامات پرداخته‌اند؛ مانند حریری که مقامات خود را به پیشنهاد شرف‌الدین انوشیروان به رشته تحریر کشیده است. در این کتاب درباره مقامه‌نویسی و مقامه‌نویسان و اندازه و حدود سازگاری زبان فارسی با فن مقامه‌نگاری بحث شده است.