ایران نامه

از مقدمه کتاب:
پنج سال است که از ایران دور و از نادیدن یاران دیار رنجورم. گرچه دلم از ناسازگاری جهان خون و پریشانی روزگارم از اندازه بیرون است؛ باز هم این گناه بر کس نگیرم، چه که خواست یزدانی در این بوده و اونیست مگر دادگر. همانا کردار زشتی از من دیده و به کیفر آنم گرفتار نموده.
با همه اینها از بیداد بدخواهان و ستم دشمنان یکباره پاکدل نیستم. زیرا آنان نیز از روی کنشت زشت خویش در آزرم دستی داشته و بر این کار بسی کوشش گماشتند. من کینه آنانرا هم در دل نگاه نمی دارم و به باد افره ایزدشان می سپارم. سخن دراز نشود. پریشانم و خیلی پریشان. گرفتارم و بسیار گرفتار. باز هم چنین می اندیشم که مرد نباید گرفتاری روزگار را بهانه تنبلی ساخته، یکباره از اندیشه زاد و بوم خویش کناره گیرد.
گرچه راه کوشش و فداکاریم را برای ایران بسته و از این ماتم جانم را به سختی خسته اند، باز یزدان را سپاس، خامه ام نشکسته و اندیشه ام درست است. اینست که در پنجمین روز دی ماه پارسی، دل بدان گماشتم که از کیومرز تا این روزگار (اندک داستان) ایران را به هم پیوسته و بسته سازم؛ به گونه ای که خردسالان ایران بتوانند از آن سود ببرند...