ایران و ماوراءالنهر در نوشته های چینی و مغولی سده های میانی

مولف که عضو مکاتبه ای انیستیتو دوفرانس (آکادمی کتبیه ها و ادبیات)بود، ساعات فراغت از کار طبابت را با دلبستگی ژرف به تحقیقات تاریخی و جغرافیایی مناطق ماوراءالنهر و غرب آسیا در قرون سیزدهم تا هفدهم هجری می گذرانید. اهمیت این کتاب برای ایرانیان آن است که محققی توانا مدارک و نظریاتی را که به زبان چینی درباره مناطق فرهنگ ایرانی از عصر مغولان وجود داشته است، در کنار منابع و مآخد اساسی تالیف شده در زبانهای فارسی و عربی به سنجش و تطبیق درآورده و ما را از اطلاعات سیاحان و محققان چینی آگاه کرده است. مخصوصا آگاه می شویم که چینیان شهرهای ما را چگونه می شناختند و به چه نامی یاد می کرده اند.
متن کتاب برتشنایدر مفصل تر است از آنچه در این ترجمه عرضه شده است ولی چون در ارائه ترجمه، مقصود بخشهای مربوط به ماوراءالنهر و ایران بوده است، لذا منحصرا به ترجمه این بخشها پرداخته شده است.