دیوان طبیب اصفهانی

بانضمام رساله‌ای پیرامون شرح حال طبیب به قلم: کیوان سمیعی طبیب اصفهانی از سادات موسوی اصفهان بود. نیاکان وی در روزگار شاه عباس اول صفوی از فارس به اصفهان کوچیدند و در آن شهر مسکن گزیدند. پدرش حکیم‌باشی شاه سلطان حسین صفوی بود و خود او نیز طبیب و ندیم نادرشاه افشار. بعد از نادرشاه، کلانتر اصفهان شد و پس از چندی این کار را به برادرش میرزا عبدالوهاب واگذاشت و خود با شاعران و ادیبان اصفهان، هاتف، عاشق، آذر، مشتاق و صهبا به معاشرت پرداخت. ویژگی‌های شعر طبیب اصفهانی ( قرن دوازدهم ) را می‌توان چنین برشمرد: انس و الفت زیاد با غم، آهنگین و روان بودن، روح دینی داشتن ،بیان حال شاعر، شرح وقایع، استفاده از ضرب‌المثل‌های رایج میان مردم؛ پندآموزبودن، استفاده فراوان از صنعت تلمیح، موجز بیانی، دارای کلمات سالم (دور از کنایه و استعاره). طبیب اصفهانی شاعر دوزبانه بوده و شعر را به فارسی و عربی می‌سروده است. محققان، اشعار عربی او را نیز بهای بلند داده، بسیار فصیح و در حد اعجاز دانسته‌اند.