دیوان حکیم شفائی اصفهانی

یکی از چهره‌های درخشان در میان طبیبان شاعر صفوی که چهره واقعی او از پس چند قرن همچنان ناشناخته مانده است، حکیم شفائی اصفهانی است. او از عالمان و پزشکان مشهور زمان خود در اصفهان بود و نزد خاص و عام و نیز در دستگاه حکومت حرمت بسیار داشت. وی پزشکی را از پدر خویش و برادر حکیم نصیرا گرفت و بر مسجد جامع اصفهان پزشک خانه داشت. در شعر نیز طبعش در کمال استغنا بود و در هیچ زمانی شاعری به آن اعتبار و غنای طبع نبود. وی به جز پزشکی، حکمت نظری را هم فرا گرفت. معاصر محمدباقر داماد و تقی‌الدین اوحدی بود. توانائی او در هجو زبانزد همه معاصران او بود دیوان او حدود پانزده هزار بیت است شامل: قصیده، غزل، ترکیب، ترجیع، قزعه، رباعی، شعر آشوب و چهار مثنوی شامل: "دیده بیدار" ، "مهر و محبت" ، "نمکدان حقیقت" ، "مجمع‌البحرین" دارد. "دیوان" غزل‌های او را در حدود پنج‌هزار بیت می‌دانند.

ت‍ب‍ری‍ز: وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی آذربایجان شرقی‏‫، ۱۳۶۲.‬