فارسی باستان: دستور زبان، متون، واژه نامه

از مقدمه مترجم:
در میان زبانهای ایرانی دوره باستان، زبان کتیبه های هخامنشی یا زبان فارسی باستان، از ارزشهای ویژه ای برخوردار است. نخست اینکه نیای زبان امروز ماست؛ به عبارت دیگر فارسی نو با یک میانجی یعنی فارسی میانه ساسانی یا پهلوی، با فارسی باستان پیوند می خورد. دیگر اینکه این زبان - دستکم نوع رسمی آن - در زمان حیات به کتابت درآمده است و از این روی از نظر زمانی دارای اهمیت خاصی است. ارزش دیگر این زبان و آثار بازمانده از آن که تنها در مجموعه ای از کتیبه های شاهان هخامنشی محدود می شود، به مطالب و داده های تاریخی مربوط می شود و این ارزش تا حدی است که باید گفت چنانچه این کتیبه ها و در میان آنها به ویژه کتیبه های داریوش، رمزگشایی، قرائت و ترجمه نمی شد، بی تردید پژوهشهای تاریخی ما در مورد تاریخ هخامنشیان، تنها به روایات یونانی محدود میشد و سرانجام اینکه پاره ای از موارد دستوری زبان فارسی نو، که عده ای آن را در ردیف استثنائات دستوری و زبانی فارسی به شمار می آورند، با توجه به دستور این زبان توجیه می شود...