آداب المریدین

آدابُ الُمُریدین، کتابی است عرفانی به زبان عربی، نوشته ضیاءالدّین ابوالنّجیب عبدالقاهر سهروردی (۴۹۰۵۶۳ق)، از مشایخ بزرگ صوفیان که ضمن آن از اصول اعتقادات صوفیان، احوال و مقامات سالکان، شَطْحیات صوفیان، آداب صوفیان در سفر و حضر و سّماع و جز آن سخن به میان می‌آید.
نویسنده با نقل شواهد و سخنانی از مشایخ سلف، خود نیز به اظهار عقیده پرداخته و دستورهایی داده است. این کتاب از آغاز تالیف مورد توجّه صوفیه و «مستمسک جمیع ارباب طریقت» بوده است. از آن میان، شهاب‌الدّین ابوحفص عمر بن محمّد سهروردی (۵۳۹ ۶۳۲ق/۱۱۴۴ ۱۲۳۵م)، برادرزاده نویسنده، در نوشتن کتاب عوارف المعارف این کتاب را مبنای کار خود ساخته است. نیز ابوالمفاخر سیف‌الدّین یحیی باخَرزی (۵۸۶ ۶۵۹ق/۱۱۹۰۱۲۶۱م) در بخش دوم کتاب اورادُ الاَحباب از این اثر بهره فراوان برده است.
همچنین متن کامل آداب المریدین در سده ۸ق/۱۴م به وسیله عمر بن محمّد بن احمد شیرکانی به فارسی روان ترجمه شده است. محمّد یوسف حسینی، ملقّب به گیسودراز، در ۸۱۳ق/۱۴۱۰م آن را به فارسی ترجمه و شرح کرده و همین شرح و ترجمه همراه با متن عربی در ۱۳۵۸ق/۱۹۳۹م در هند به چاپ رسیده است. متن عربی آداب المریدین همراه با ترجمه فارسی عمر شیرکانی در ۱۳۶۳ش، به کوشش نجیب مایل هروی در تهران چاپ و منتشر شده است.