درباره طبیعت و زبان

«دربارۀ طبیعت و زبان» کتابیست به قلم نوآم چامسکی، زبان‌شناس، فیلسوف آنارشیست و نظریه‌پرداز آمریکایی. از او به عنوان پدر زبان‌شناسی مدرن یاد می‌شود.
رویکرد طبیعت‌گرا به مطالعه زبان، از نیمه دوم قرن بیستم و در پی بحث‌های محفلی گروهی اندک از دانش‌آموختگان رشته‌های زبان‌شناسی، فلسفه، زیست‌شناسی و رایانه در هاروارد و ام. آی. تی شکل‌گرفت. اعضای این حلقه، نگرش‌های جاری آن زمان درباره توانایی‌های شناختی انسان را کاملاً نا‌کارآمد و تنگ‌نظرانه و پسرفتی نابخرد از یافته‌ها و اندیشه‌های نوابغ قرن هفدهم می‌دیدند. رفتارگرایی و پوزیتیویسم دوران نو، یکسره منکر وجود ذهن ساختارمند، ارادۀ آزاد، دانش پیشینی و فطرت غنی موجودات زنده بود، در‌حالی‌که دیرزمانی از گفته‌های هیوم درباره غریزه‌ها و اصل‌های کانت و استدلال‌های رالف کادوُرث دربارۀ فقر محرک‌ها نگذشته بود. کادوُرث باور داشت «تفسیر داده‌های حسی که به قالب اشیاء و روابطشان ریخته می‌شود، علت و معلول، جزء و کل، تقارن، تناسب، کارکرد و استفادۀ اشیاء (چه طبیعی و چه مصنوعی) ، قضاوت‌های اخلاقی، و... همگی حاصل فعالیت سازمان‌دهندۀ ذهن‌اند». کاربرد و ساختار زبان نیز از توجه اندیشمندان آن عصر دور نمانده بود. انسان به‌صورت روزمره، توانایی زبانی خود را فارغ از میزان هوش، نژاد، سواد و... خلاقانه به‌کار می‌گیرد. کاربرد زبان، نامحدود، منسجم، خلاق، مناسب موقعیت و آزاد از سلطه محرک است و هر انسانی هرروزه به خلق عبارات بی‌شمار دست می‌زند تا افکار، احساسات و اندیشه‌های خود را بدون محدودیت محیطی بیان کند، بدون اینکه هیچ‌کدام از این عبارات را از پیش شنیده یا تولید کرده‌باشد.