استاد علي حاتمي ، كارگردان نام آشناي سينماي ايران است كه شايد بتوان گفت جرقه‌اي بود براي با ارزش نمودن سينماي ايران كه بسيار زود خاموش شد . حاتمي در كشوري آغاز به فعاليت نمود كه به مديريت‌ها ، سود و زيان و كسب منفعت‌هاي لحظه‌‌اي شهرت دارد . كشوري كه كمتر در تصميمات مردم آن ؛ دور انديشي و آينده نگري وجود دارد و حال نگري، جزء لاينفكي از زندگي‌شان به حساب مي‌آيد . براي وي اهميتي نداشت كه در چه شرايطي است ، كمر همت به تغيير اوضاع بسته بود و موفق هم بود . هيچگاه از كمبودها گلايه نكرد و هيچگاه نيز تلاش براي كسب بهترين‌ها را متوقف ننمود . شهرك غزالي يا شهرك تهران قديم ، جز با دورانديشي و آينده‌نگري حاتمي ساخته نمي‌شد . تفكر حاتمي در فيلمسازي ناب بود . اما ارزش كار وي زماني مشخص مي شود كه فيلم‌هاي وي را همراه با ديالوگ‌هايش مرور كنيم . ديالوگ‌هايي به نثر و نظم با آداب و ترتيباتي ادبي و زيبا كه بر هر زبان كه مي‌چرخد ، شكل منحصر به فردي به خود مي‌گيرد . تنها وقتي حاتمي مي‌ميرد ، يادمان مي‌آيد كه « سينماي ايران ، فيلم‌نامه نويس ندارد » . خلاقيت حاتمي در ساختار آثاري سنگين و چند لايه مثال زدنی است . حاتمي فيلم سازي بود كه براي دل خودش مي‌ساخت و حقيقتاً نيز هنرمند بود . حاتمي شناخته نشد! در حد هنرش شناخته نشد! كسي كه توان به بند كشيدن ده ها هنرمند مرد و زن همچون عزت‌الله انتظامي، جمشيد مشايخي، داود رشيدي، علي نصيريان، امين تارخ، محمدعلي كشاورز، سعيد پورصميمي، حميده خيرآبادي، شهلا رياحي، رقيه چهره آزاد و بسياري ديگر را داشت؛ كاري كه هيچ كارگردان ديگري قبل و بعد و حين وجود حاتمي ، امكان و جرأت انجام آن را نداشت ، از هر كارگردان ديگري كمتر شناخته و مورد اقبال قرار گرفته شد و مرگ وي نيز در همين بي‌خبري بود . حاتمي كارگرداني بود در فضا و جامعه‌اي نامناسب ، در مكان و كشوري نامناسب و در زماني نامناسب .