چه کند کز پی دوران نرود چون پرگار
<عارف از خنده می در طمع خام افتاد
حسن روی تو به یک جلوه که در آینه کرد
این همه عکس می و نقش نگارین که نمود
<کز کجا سر غمش در دهن عام افتاد
عکس روی تو چو در آینه جام افتاد
<این همه نقش در آیینه اوهام افتاد
غیرت عشق زبان همه خاصان ببرید
<یک فروغ رخ ساقیست که در جام افتاد
من ز مسجد به خرابات نه خود افتادم
<اینم از عهد ازل حاصل فرجام افتاد
در خم زلف تو آویخت دل از چاه زنخ
<هر که در دایره گردش ایام افتاد
<آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد
آن شد ای خواجه
