انوری

انوری استاد قصیده سرای شعر پارسی و آراسته به هنرهای خوش‌نویسی و موسیقی بوده‌است. او از دانش‌های ریاضیات، فلسفه و موسیقی بهره‌ور و در اخترشناسی به زبان خود مرجع بوده‌است. وجود گواه‌ها و نشانه‌هایی در شعر انوری سخن از آگاهی او از موسیقی دارد و همین امر برخی از پژوهندگان را برانگیخته تا او را موسیقی‌دانی تحصیل کرده بدانند. انوری به دلیل مهارت فوق‌العاده‌اش در سرودن شعر و چیرگی بر فنون ادبی، در دربار سلاجقه و غزنویان، لقب ملک‌الشعرا را دریافت کرد. او از برجسته‌ترین نمایندگان سبک خراسانی (یا ترکستانی) در دوره‌های پسین است. شعر او بسیار قوی، فنی، و پرمحتوا است. او به ویژه در سرودن قصیده بی‌همتا بود و قصایدش از نظر استحکام کلام، فخامت، و صنایع لفظی و معنوی در اوج قرار دارند. قصاید او در مدح شاهان و وزیران و نیز در انتقادهای اجتماعی و هجوها بسیار مشهورند. انوری نه تنها در مدح و ستایش بلکه در سایر قالب‌ها نیز مهارت داشت: هزل و هجو: او به داشتن زبانی تند و تیز در هجو شهرت داشت و برخی هجویاتش بسیار معروف هستند. غزل و قطعه: هرچند شهرت اصلی او به قصیده است، اما در سرودن غزل‌های لطیف و قطعات حکیمانه نیز طبع آزمایی کرده است. انوری علاوه بر شاعری، در علوم زمان خود از جمله نجوم، ریاضیات و فلسفه نیز آگاهی داشت و این دانش در اشعار او منعکس شده است. نکته تاریخی: یکی از قصاید مشهور او که در پیش‌بینی توفان نوشته شد و وقوع آن با اختلاف کمی رخ داد، شهرت او را بسیار افزایش داد.