غلامحسین شارق

(1240 - 1307 هـ.خ)

او در مدرسه مصلّی به تحصیل علوم پرداخت و علوم کلام و تحریر خطّ شکسته را نزد عبدالوهاب طراز ، شاعر و خوشنویس نام آور یزد، فرا گرفت. گویند اولین بیتی که سروده و مورد تشویق طراز قرار گرفته است، این بیت بود: همه عالم اسیر دام عشق اند نه تنها شارق از عشق تو شیداست این دوستی ها عاقبت منجر به ازدواج طراز با خواهر شارق یزدی شد. پدر شارق به کار بازرگانی مشغول و با ملک التّجار فامیل بود. وی در بیست سالگی به همراه پدرش به کرمان رفت و مدتی در آنجا علاوه به کار بازرگانی با استادان و سخنوران آن سامان به گفتگو و همدمی پرداخت.سپس به زادگاهش بازگشت و سال ها در کنار بزرگان شهر به مستوفی گری و قلم زنی، پرداخت. او مردی آزادی خواه بود و بدین سبب مورد بی مهری آنان قرار گرفت. شارق نمی توانست به کار پدرش ادامه دهد بنابراین به تهران رفت. او به " شارق الملک" ملقب شد و دوباره به یزد بازگشت. آن گاه به سوریه، ترکیه و عراق سفر کرد و به فلسطین و مکّه معظمه هم رفته است. وی علاوه بر کارهای تجاری به دبیری مشیر الممالک پرداخت و چند سالی هم در سمت نیابت دارالحکومه بنادر جنوب و مدتی هم دستیاری فتح الله خان مشیر الممالک انجام وظیفه کرد. پس ازشش سال به دلیل آزاد اندیشی و ظلم ستیزی که داشت از همکاری با مشیر دست کشید. مشیر کینه او را به دل گرفت و به استاد محمد لوطی پول داد تا شارق را به قتل برسانداستاد محمد پول را پس فرستاد و پیغام داد "من از این کارها انجام نمی دهم واز من چنین کاری نخواه". شارق در ۱۳۲۷ق عدلیه یزد ( دادگستری) را راه اندازی کرد و ریاست دفتر عدلیه را به عهده گرفت او از حق و حقوق مردم دفاع می کرد عاقبت ریاست دادگاه را به عهده می گیردو تا سال ۱۲۹۰ ش به کار وکالت می پرداخت. شارق در روزنامه سفینه مقالاتی می نوشت وبه نوعی از پیشتازان سرودن شعر سیاسی در ادب و فرهنگ این دیار به شمار می آید.فرخی یزدی و شکوهی یزدی از شاگردان او بودند. شارق غزل و مثنوی زیادی سروده است او خطی خوش داشت و از خوشنویسان عصر خود به شمار می رفت و تذکره ای از شعرای یزد را به خط خوش نوشته است. آثار خطی وی به غیر از تذکره شعرای یزد در کتابخانه وزیری ( یزد) قرار دارد. این شاعر خوش گفتار در هفتم آبان ۱۳۰۷ ش ، در ۶۷ سالگی دار فانی را وداع گفت.