شوریده شیرازی

(1276 - 1345 هـ.ق)

پدرش عباس پیشه‌ور از اعقاب اهلی شیرازی، شاعر معروف دوره‌ی قاجار بود. شوریده در هفت‌سالگی به علت ابتلای به بیماری آبله از هردو چشم نابینا و چهره‌اش آبله‌گون شد. او از نابینا بودن و آبله‌رویی خود به حسرت یاد می‌کرد: با علت بی‌دیدگی از عیش مزن لاف این حسرت دیدار که داری تو، که دارد و در توصیف چهره خود چنین سروده‌است: وه از این گونه‌ام، ماشاالله دیده‌ام نیست که در آینه خود را نگرم خلق خندند چو من وصف رخ خویش کنم خود بگوشم شنوم، آخر کورم، نه کرم گو بخندید که گر زشتم در چشم شما در بر مادر خود، خوب چو قرص قمرم گاه سوزد همی اسپند و دعایم گوید که هماره به عزیزی زی، زیبا پسرم وی در نه‌سالگی پدر ش را از دست داد و در تحت سرپرستی دایی‌اش قرار گرفت. شوریده به زودی در کسب فضایل پیشرفت شایان نمود و به سبب مکاتبه و مشاعره با شاعران نامدار معاصر مانند: صبوری خراسانی، ملک‌الشعرای بهار، ایرج میرزا، و وحید دستگردی، مشهور شد. در سال (۱۲۸۸ هجری قمری) به زیارت مکه مشرف شد و در سال (۱۳۰۹ هجری قمری) به بوشهر و بندرعباس سفر نمود. شوریده در سال (۱۳۱۱ هجری قمری) به اتفاق حسین‌قلی‌خان نظام‌السلطنه مافی به تهران رفت و به همراهی میرزاعلی‌اصغر صدراعظم به دربار ناصرالدین‌شاه راه یافت و از جانب او به فصیح‌الملک ملقب شد. ناصرالدین‌شاه به خاطر سرودن قصیده مدحیه، قریه بورنجان واقع در بلوک کوهمره فارس را به او بخشید.