مرتضی مطهری

(1298 - 1358 هـ.خ)

مرتضی مطهری مفسر قرآن، فیلسوف، متکلم، عضو هیئت موتلفه اسلامی و از نظریه‌پردازان نظام جمهوری اسلامی ایران بود. او از بزرگترین شاگردان علامه طباطبایی بود و در کلاسهای فلسفه علامه شرکتی فعال داشت. این کلاسها بعدها به تدوین کتاب اصول «فلسفه و روش رئالیسم» منجر شد که تاثیر بسیار زیادی در تعدیل فضای فکری_فلسفی کشور که تا حد زیادی در قبضه تفکرات کمونیستی بود، داشت. مطهری علاوه بر آنکه جزو حلقه اصلی تدونگر این کتاب بود، شرح مبسوطی بر این کتاب ارائه کرده است. شهید مطهری به دلیل اختلافاتی که بین آیت الله بروجردی و علامه طباطبایی بر سر تدریس فلسفه در حوزه قم به وجود آمد، مجبور به مهاجرت به شهر تهران و تدریس فلسفه در دانشگاه تهران شد. او علیرغم مخالفت با رژیم شاه، به عضویت انجمن سلطنتی فلسفه درآمد، زیرا این انجمن را بهترین پایگاه برای دفاع از کیان فلسفه اسلامی تشخیص داده بود. وی علاوه بر تدریس در دانشگاه تهران، از بنیانگذاران حسینیه ارشاد بودند که نقش بسیار بزرگی در هدایت فکری نسل جوان آن روز، به خصوص دانشجویان جوان، داشت؛ البته حضور وی در حسینیه ارشاد حدود سه سال بیشتر دوام نیاورد و به دلیل اختلافاتی که با هیات امنای حسینیه و دکتر علی شریعتی پیدا کرده بود، همکاری خود را با این حسینیه قطع کرد. مرتضی مطهری به دلیل ایراد سخنرانی های روشنگر و انقلابی، از سوی رژیم شاه مدتی ممنوع المنبر شد و حتی مدتی به زندان افتاد. مرتضی مطهری بعد از انقلاب از سوی امام خمینی به ریاست شورای انقلاب منصوب شد. شهید مطهری به دلیل تلاش خستگی ناپذیر در مبارزه فکری و علمی با تفکرات ضد اسلامی در ادبیات دانشجویان انقلابی پیرو خط امام به «معلم شهید» مشهور شد.