جواد نوربخش

(1305 - 1387 هـ.خ)

او نواده شیخ کمال‌الدین نوربخش ـ از مشایخ بزرگ طریقت نوربخشیه ـ بود. به سال ۱۳۱۳ پس از فراگیری قرآن کریم و دیوان حافظ در مکتب‌خانه، به دبستان رفت؛ و پس از طی دورهٔ دوازده سالهٔ تحصیلات دبستانی و دبیرستانی در مدت ده سال، در خرداد ماه ۱۳۲۳ در رشتهٔ ادبی و شهریور ماه همان سال در رشتهٔ طبیعی موفق به دریافت دیپلم گردید. سال بعد با شرکت در آزمون ورودی رشته‌های حقوق و پزشکی دانشگاه تهران و پذیرش در هر دو رشته، از کرمان به تهران عزیمت و در رشتهٔ پزشکی دانشگاه تهران ثبت نام نمود. با ورود به عالم تصوف به دیدار مونس‌علی‌شاه (میرزا عبدالحسین ذوالریاستین شیرازی) رفت؛ و پس از چندی به دستور وی در خانقاه نعمت‌اللهی تهران ساکن گردید و پس از چندی به مقام شیخ‌المشایخی سلسله نعمت‌اللهی منصوب شد. پس از تکمیل دورهٔ پزشکی به سال ۱۳۳۱ خورشیدی، در سمت معاون ادارهٔ بهداری به شهرستان بم اعزام و پس از چندی به ریاست بهداری منصوب گردید. همزمان، رسیدگی به دراویش نواحی همجوار را مونس‌علی‌شاه به او واگذار کرد و وی به تهیهٔ زمین و احداث خانقاه در آن شهر اقدام نمود، که پس از تکمیل در سال ۱۳۳۲، بر دراویش نعمت‌اللهی وقف گردید. با درگذشت مونس‌علی‌شاه در بیست و چهارم خردادماه ۱۳۳۲ و بر حسب وصیّت وی، هدایت سلسله نعمت‌اللهی به عهده جواد نوربخش (نورعلی‌شاه) سپرده شد. در طول ۵۵ سال زعامت جواد نوربخش بر سلسله نعمت‌اللهی، طالبان و سالکان الی الله بسیاری تحت ارشادات وی طی طریق نمودند که از جمله مریدان بنام وی می‌توان از زین العابدین شاکری (صابر علی) متوفی ۱۳۵۶ شمسی، حسن کباری (وفاعلی) متوفی ۱۳۵۷ شمسی، محمود محسنی سیرجانی (روشن علی) متوفی ۱۳۵۷ شمسی، ماشاالله نیک طبع (وفاعلی) متوفی ۱۳۸۲ شمسی و پرویز ایلخانی پور (صادق علی) متوفی ۱۳۹۰ شمسی و محمد بهادر (عارف علی) که آخری در قید حیات می‌باشد نام برد. او در سال ۱۳۳۳ با پروانه دانشور، از نوادگان وفاعلی‌شاه ازدواج کرد؛ و به سال ۱۳۳۵ پس از پایان خدمت پزشکی در شهرستان بم به اتفاق خانواده به تهران بازگشت. با اشتغال در بیمارستان روزبه، فعالیت علمی و تخصصی او در رشتهٔ پزشکی دانشگاه تهران آغاز شد. در سال ۱۳۴۲ شمسی تخصص خود را از دانشگاه سوربن فرانسه در رشته روانپزشکی دریافت کرد و پس از طی مراحل علمی، در سال ۱۳۵۰ به مقام استادی تمام وقت رشتهٔ روان‌پزشکی دانشگاه تهران نائل و در سال ۱۳۵۶ بازنشسته گشت. طی این دوران علاوه بر ریاست انجمن روان‌پزشکی- به مدت دو سال - ریاست بیمارستان روزبه و ریاست گروه روان‌پزشکی دانشگاه تهران را نیز عهده‌دار بود؛ و برای ساخت بیمارستان اوین در تهران، تلاش نمود. از سال ۱۳۳۱ خورشیدی به بعد، افزون بر خدمات پزشکی و روان‌پزشکی، آثار و تألیفات و نتایج تحقیقات چندی در زمینهٔ علم روان‌پزشکی نیز از او انتشار یافته‌است.